Η μητέρα μου είχε κανονίσει να κάνει ένα "τραπέζι" στο σπίτι για τους συγγενείς και πιό κοντινούς φίλους, μετά την κηδεία του πατέρα μου.
Οταν τη ρώτησα γιατί, καθ ότι τα τραπεζώματα τα είχα συνδυάσει με γλέντια και χαρές λόγω του νεαρού της ηλικίας, μου απάντησε.. "από τη μία το απαιτεί το έθιμο και από την άλλη επειδή αρκετοί έχουν έρθει από μακριά, δεν θα ήταν σωστό να κάνουν το ταξίδι του γυρισμού λυπημένοι και με άδειο στομάχι."
Γυρνώντας στο σπίτι και πριν καλά-καλά φτάσουν οι καλεσμένοι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Ηθελα να μείνω μόνη.. εξάλλου τα δάκρυα, οι λυγμοί και τα γιατί δεν είχαν σταματημό.
Από κείνη την τελευταία στιγμή, ξημερώματα, μέσα σε ένα μονόκλινο δωμάτιο κάποιας κλινικής, που μόνος του έκανε την κίνηση, πού βρήκε τη δύναμη.., ν απαλλαγεί από τη μάσκα οξυγόνου και να μου προτείνει το χέρι...
Από κείνη τη στιγμή κάτι με καλούσε να σκεφτώ πολλά..
Ηταν ο πατέρας μου και γω θα πρεπε να συνεχίσω χωρίς την παρουσία του, την υποστήριξή του και γνήσια χαρά του.. για ό,τι καλό.. ασήμαντο.. κατάφερνα να κάνω.
Αλλά ήταν και ένας άνθρωπος ανοιχτοχέρης.. κάτι που δεν ενέκρινε πάντα η μητέρα μου.. ελπίζω να μην τσακώνονται πάλι εκεί που βρίσκονται και οι δυό πιά..
Ηταν ένας άνθρωπος μεγαλόψυχος, δοτικός.. πολλές φορές με προσωπικό κόστος..
Ηταν ένας άνθρωπος που έφυγε πολύ νωρίς και θα έλειπε και σε πολλούς άλλους.. εκτός από μένα..
Είδα πώς είναι να πεθαίνεις.. και συγκλονίστηκα από αυτή τη μετάβαση..
Ενιωσα το απόλυτο "τίποτα" της ζωής μπρος στο μισό βήμα προς την ανυπαρξία...
Επρεπε μέσα σε λίγες ώρες να ισορροπίσω την ύπαρξή μου.. να σταθώ όρθια..
γιατί κάτι μου έλεγε ότι τα "χειρότερα" έπονται..
Ακουγα μουσική κλεισμένη στο δωμάτιο όταν μπήκε η μητέρα μου και μου είπε..
-κλείσε τη μουσική και έλα έξω.. θα παρεξηγηθούμε.. έλα να φας.. είσαι δυό μέρες νηστική..
Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί ήταν το φαί και η παρεξήγηση..
Κάποια στιγμή βγήκα να πάρω ένα ποτήρι νερό.. και τι να δω και τι ν ακούσω..
Κάποιοι "λυπημένοι" καθόντουσαν γύρω απο την τραπεζαρία.. έτρωγαν και έπιναν οίνον..
συζητούσαν και γελούσαν..
Κάποιοι άλλοι είχαν κάνει "πηγαδάκια" σε σαλόνι και τους παράπλευρους χώρους και μιά
από τα ίδια.. πιάτο στο χέρι.. κουβεντούλα, γελάκια..
Προσωπικά , εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να βιάζουν τη ψυχή μου..
Μπορεί και να ταν λάθος μου.. αλλά αυτό ένιωσα..
Πήγα πίσω στο δωμάτιό μου και πήρα το κασετόφωνο ανά χείρας που έπαιζε κάποιο αγαπημένο μου κομμάτι και βγήκα εν μέσω όλων..
Ν ανοίξει η γη να καταπιεί τη μητέρα μου.. όχι για τίπολα άλλο.. για την παρεξήγηση μόνο..
ακόμα θυμάμαι το βλέμμα της.. εξάλλου τα συγχαρήκια για το άψογο "τραπέζι" τα είχε ήδη πάρει..
Οι καλεσμένοι την έκαναν σιγά-σιγά.. "με ελαφρά πηδηματάκια και λίκνισμα της μέσης "..
που θα έλεγα σήμερα..
Η ζωή.. η ζωή μου συνεχίζεται ακόμα και σήμερα..
Οι περισσότεροι απο τους τότε καλεσμένους δεν υπάρχουν πιά..
Δεν υπάρχει ούτε το κασετόφωνο που ήταν δώρο του πατέρα μου προς εμένα.. και δεν ήταν το μόνο..
Μέσα από ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που ζήσαμε μαζί..
μου χάρισε τον κόσμο σε μικρογραφίες..
Τις κράτησα και συνεχίζω...