μιά του κλέφτη.. δυό του κλέφτη...

Ο μικρούλης σε καλοκαιρινή έκδοση και έκθεση.. απολαμβάνει τον ήλιο και δεν φαίνεται να τον νοιάζει καθόλου που γίνεται ένα με το χώμα.. Τι να σκέφτεται άραγε.. δεν μπορεί, όλο και κάτι θα τριγυρνάει στο κεφαλάκι του, εκτός απο τις πεταλούδες που είναι η εποχή τους τώρα και πετάνε από δω κι από κει κάνοντας και κάποιες συναντήσεις μεταξύ τους στον αέρα.. τι να λένε άραγε.. "βρήκα ένα ωραίο χυμό, έλα να σου δείξω".. μπορεί.. Εγώ, από την άλλη, προσπαθώ να ρυθμίσω τις σκέψεις και τα βήματά μου.. από χθες με'χει επισκεφτεί πάλι αυτός ο πυρετός.. και δεν έχουν περάσει καλά-καλά ούτε 6 μήνες.. ας είναι.. let it be.. δεν φοβάμαι ούτε παραπονιέμαι πιά.. όταν ήμουν παιδί είχα ένα παράπονο αλλά το κράταγα μόνο γιά μένα μέχρι που μεγάλωσα και ξέρεις, τότε δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα.. είχα και τη φοβία της εγκατάλειψης.. υπήρχε λόγος.. τίποτα δεν είναι τυχαίο.. στην πορεία της ζωής μου όμως, ένιωσα πολλή αγάπη.. λες και κάποιος/α μου τη χρώσταγε...αλλά την πιό γνήσια, την πιό αδιαπραγμάτευτη αγάπη την ένιωσα από τα παιδιά.. ήταν και σκοπός ζωής, για μένα.. τίποτα δεν είναι τυχαίο, μωρό μου.. ότι είναι να γίνει.. θα γίνει.. και όταν ένας κύκλος μαζεύει τις πορείες του, ανοίγουν άλλες.. υπέροχα ωραίες..