Εφτασα στο ζεστό και φιλικό Grand Turk με σανδάλια, αγορασμένα απο το Miami που έμεινα μια μέρα και μια νύχτα πριν την πτήση για το νησί.
Η υπόλοιπη παρέα ήρθε την επόμενη ημέρα.
Είχαμε κλείσει δωμάτια στο Πανδοχείο..το χώριζε ο δρόμος απο την παραλία.. που η ομορφιά της έγινε εφιάλτης όταν κάποια μέρα μπήκαμε με τον Γκέρ στα κρύα νερά να 'παίξουμε' με τα κύματα που εκείνη την ώρα σχημάτιζαν κινούμενα λοφάκια. Το διασκεδάζαμε πολύ αλλά σε λίγη ώρα το όλο σκηνικό άλλαξε τελείως. Ψηλά κύματα έσκαγαν με ορμή προς την ακτή και τα νερά τραβιόντουσαν προς τα μέσα πάλι με δύναμη και μανία. Κάναμε επανειλημμένες προσπάθειες να βγούμε..στα τρία περίπου όμως μέτρα απο την ακτή, μας τράβαγε πάλι μέσα και το άλλο που ερχόταν μας κουκούλωνε.Οι δυνάμεις είχαν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν...ή θα βγαίναμε ή θα μέναμε. Λίγο η τύχη..η καλή φυσική κατάσταση..ίσως ένα πιο αγριεμένο κύμα που μας πέταξε λίγο πιο κοντά στην ακτή..μας έφεραν έξω στα τέσσερα.. καρφώνοντας τα δάχτυλα και προχωρώντας...
Το Πανδοχείο ήταν μια ωραία και παλιά κατασκευή με τραπεζαρία, αίθουσα πινκ-πονκ και μπιλιάρδο.
Αρκετά κοντά βρισκόταν το σπίτι ενος ζευγαριού άγγλων που έμεναν μόνιμα στο νησί και είχαν λατρεία με τα κοχύλια, τα καράλλια, τα πετρώματα και τα βιβλία. Η πόρτα τους ήταν πάντα ανοιχτή για τσάι, κουβεντούλα και επίδειξη της μεγάλης συλλογής των ευρημάτων τους στους επισκέπτες, που ήταν κυρίως άγγλοι και περνούσαν εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους για να ηρεμήσουν και για να 'μαζέψουν' λίγο ήλιο.
Οι περισσότεροι ντόπιοι ήταν ψαράδες..ζούσαν οικογενιακά με ελάχιστες 'ανέσεις'...
Οι αφίξεις στο Πανδοχείο ήταν ενα θέμα συζήτησης ή το θέαμα κυρίως για τα παιδιά, τα οποία όταν δεν είχαν σχολείο ή να προσφέρουν κάποια βοήθεια στην οικογένειά τους, έκαναν βόλτες στον παραλιακό δρόμο..αστειευόμενα μεταξύ τους, χοροπηδώντας και γελώντας.
Είχε φύγει απο το μυαλό μου οτι ήταν χριστούγεννα..το τοπίο, η έλλειψη στολισμένων σπιτιών και δρόμων με είχαν βγάλει εκτος χρόνου.
Περνούσα καλά..μακριά απ'οτιδήποτε θα μπορούσε να ταράξει την ηρεμία μου..κάνοντας μακρινούς περιπάτους στην παραλία..ψάχνοντας για κοχύλια και για κανένα μπουκάλι που θα είχε ξεβράσει ο ωκεανός, με ενα μήνυμα απο κάποιο ναυτικό...
Μια μέρα καθώς περπατούσαμε, ξαφνικά ένιωσα ενα χάιδεμα στα μαλλιά μου..ήταν τότε μακριά, λίγο κάτω απο τη μέση, και καστανόξανθα..γύρισα και είδα τα πονηρά χαμογελαστά ματάκια...
Η τελευταία εικόνα της ημέρας που μας μάγευε..ήταν το ηλιοβασίλεμα. Καθόμασταν στο κιοσκι της παραλίας σχεδον αμίλητοι και όλο και κάποια όνειρα κάναμε...
Το ιδιαίτερο βραδινό γευμα και οι ξεχωριστές προετοιμασίες στο Πανδοχείο θα μας ξημέρωναν στην πρώτη ημέρα του χρόνου.
Το δωμάτιό μου βρισκόταν κάτω και στην πίσω μεριά του Πανδοχείου..ήταν ενα απο αυτά που είχαν προσθέσει μετά την αρχική κατασκευή.
Λίγες ώρες είχα κοιμηθεί όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα...ξεκλείδωσα και άνοιξα διστακτικά...
Αντίκρισα τα παιδιά..το ένα δίπλα στο άλλο, φορώντας τα καλά τους.Αρχισαν να παίζουν μουσική με τα αυτοσχέδια μουσικά τους όργανα και να τραγουδούν. Η εκπληξή μου ήταν μεγάλη..αυτό ήθελαν κι αυτά.
Μείναμε τρείς βδομάδες..μετά ο καθένας μας επέστρεψε στον τόπο απ'όπου ξεκίνησε..ελπίζοντας στο επόμενο ταξίδι...
Εφτασα στο ζεστό και φιλικό Grand Turk με σανδάλια, αγορασμένα απο το Miami που έμεινα μια μέρα και μια νύχτα πριν την πτήση για το νησί.
Η υπόλοιπη παρέα ήρθε την επόμενη ημέρα.
Είχαμε κλείσει δωμάτια στο Πανδοχείο..το χώριζε ο δρόμος απο την παραλία.. που η ομορφιά της έγινε εφιάλτης όταν κάποια μέρα μπήκαμε με τον Γκέρ στα κρύα νερά να 'παίξουμε' με τα κύματα που εκείνη την ώρα σχημάτιζαν κινούμενα λοφάκια. Το διασκεδάζαμε πολύ αλλά σε λίγη ώρα το όλο σκηνικό άλλαξε τελείως. Ψηλά κύματα έσκαγαν με ορμή προς την ακτή και τα νερά τραβιόντουσαν προς τα μέσα πάλι με δύναμη και μανία. Κάναμε επανειλημμένες προσπάθειες να βγούμε..στα τρία περίπου όμως μέτρα απο την ακτή, μας τράβαγε πάλι μέσα και το άλλο που ερχόταν μας κουκούλωνε.Οι δυνάμεις είχαν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν...ή θα βγαίναμε ή θα μέναμε. Λίγο η τύχη..η καλή φυσική κατάσταση..ίσως ένα πιο αγριεμένο κύμα που μας πέταξε λίγο πιο κοντά στην ακτή..μας έφεραν έξω στα τέσσερα.. καρφώνοντας τα δάχτυλα και προχωρώντας...
Το Πανδοχείο ήταν μια ωραία και παλιά κατασκευή με τραπεζαρία, αίθουσα πινκ-πονκ και μπιλιάρδο.
Αρκετά κοντά βρισκόταν το σπίτι ενος ζευγαριού άγγλων που έμεναν μόνιμα στο νησί και είχαν λατρεία με τα κοχύλια, τα καράλλια, τα πετρώματα και τα βιβλία. Η πόρτα τους ήταν πάντα ανοιχτή για τσάι, κουβεντούλα και επίδειξη της μεγάλης συλλογής των ευρημάτων τους στους επισκέπτες, που ήταν κυρίως άγγλοι και περνούσαν εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους για να ηρεμήσουν και για να 'μαζέψουν' λίγο ήλιο.
Οι περισσότεροι ντόπιοι ήταν ψαράδες..ζούσαν οικογενιακά με ελάχιστες 'ανέσεις'...
Οι αφίξεις στο Πανδοχείο ήταν ενα θέμα συζήτησης ή το θέαμα κυρίως για τα παιδιά, τα οποία όταν δεν είχαν σχολείο ή να προσφέρουν κάποια βοήθεια στην οικογένειά τους, έκαναν βόλτες στον παραλιακό δρόμο..αστειευόμενα μεταξύ τους, χοροπηδώντας και γελώντας.
Είχε φύγει απο το μυαλό μου οτι ήταν χριστούγεννα..το τοπίο, η έλλειψη στολισμένων σπιτιών και δρόμων με είχαν βγάλει εκτος χρόνου.
Περνούσα καλά..μακριά απ'οτιδήποτε θα μπορούσε να ταράξει την ηρεμία μου..κάνοντας μακρινούς περιπάτους στην παραλία..ψάχνοντας για κοχύλια και για κανένα μπουκάλι που θα είχε ξεβράσει ο ωκεανός, με ενα μήνυμα απο κάποιο ναυτικό...
Μια μέρα καθώς περπατούσαμε, ξαφνικά ένιωσα ενα χάιδεμα στα μαλλιά μου..ήταν τότε μακριά, λίγο κάτω απο τη μέση, και καστανόξανθα..γύρισα και είδα τα πονηρά χαμογελαστά ματάκια...
Η τελευταία εικόνα της ημέρας που μας μάγευε..ήταν το ηλιοβασίλεμα. Καθόμασταν στο κιοσκι της παραλίας σχεδον αμίλητοι και όλο και κάποια όνειρα κάναμε...
Το ιδιαίτερο βραδινό γευμα και οι ξεχωριστές προετοιμασίες στο Πανδοχείο θα μας ξημέρωναν στην πρώτη ημέρα του χρόνου.
Το δωμάτιό μου βρισκόταν κάτω και στην πίσω μεριά του Πανδοχείου..ήταν ενα απο αυτά που είχαν προσθέσει μετά την αρχική κατασκευή.
Λίγες ώρες είχα κοιμηθεί όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα...ξεκλείδωσα και άνοιξα διστακτικά...
Αντίκρισα τα παιδιά..το ένα δίπλα στο άλλο, φορώντας τα καλά τους.Αρχισαν να παίζουν μουσική με τα αυτοσχέδια μουσικά τους όργανα και να τραγουδούν. Η εκπληξή μου ήταν μεγάλη..αυτό ήθελαν κι αυτά.
Μείναμε τρείς βδομάδες..μετά ο καθένας μας επέστρεψε στον τόπο απ'όπου ξεκίνησε..ελπίζοντας στο επόμενο ταξίδι...