Μια σταση εδω..μια σταση εκει..μια σταση παρα περα...καναμε και την επιστροφη ξεχωριστη ημερα στην αποδραση μας απο τη 'γιαγια' Αθηνα.
Το βρισκω καθησυχαστικο να περνω απο το ονειρο στην πραγματικοτητα με χαμηλες ταχυτητες. Ετσι εχω την αισθηση οτι τα ζω και τα δυο ..το καθενα με την αξια που του αρμοζει.
Εξαλλου εχω καταλαβει οτι η γραμμη του τερματος ειναι μια αυταπατη..ακομα και για τους πρωταθλητες. Το νημα αρκετες φορες μετατρεπεται σε βροχο. Δε νοιαζομαι πια να προσπερνω, ουτε αγωνιω να φτασω καπου. Το σημειο εκκινησης και η πορεια ειναι η χαρα της δημιουργιας.
Ο Παυλος ειχε κερδισει στο παιχνιδι που παιξαμε το προηγουμενο βραδυ, οποτε σε ολη την διαδρομη ακουγαμε τα τραγουδια του..."τα δικα μου τραγουδια"..οπως λεει ο ιδιος, φερνοντας την παλαμη του στο στερνο. Η Αλεξια γκρινιαξε λιγο, αλλα το παιχνιδι ηταν δικαιο.
Επεστρεψα λοιπον.. χθες βραδυ περασμενα μεσανυχτα και δεν με περιμενε και καμια εκπληξη..ολα ηταν οπως τα ειχα αφησει.