Υπαρχει μια Λαϊκη Παροιμια που λεει,
"Στον πολεμο της αγαπης, αυτος που το βαζει στα ποδια ειναι ο νικητης"
Δεν την ηξερα, την ειδα ξεφυλλιζοντας ενα παλιο βιβλιο χθες. Τη διαβασα αρκετες φορες.
Προσπαθησα να της δωσω μορφη, μεσα απο δικες μου εμπειριες αλλα κι απο ανθρωπων που γνωριζω καλα εδω και πολλα χρονια. Αναρωτηθηκα αν απο τη 'μαχη' για να κρατηθει μια αγαπη καποιοι βγαινουν 'νικητες' και αλλοι 'ηττημενοι', και τι μπορει να σημαινει αυτο για τον καθενα ξεχωριστα. Επισης ειπα, γιατι να μην βγαινουν και οι δυο νικητες αφου μια αληθινη αγαπη, εστω κι αν δεν μπορει να κρατηθει στη ζωη για καποιους λογους, αφηνει τελικα χρωματα, αρωματα και εικονες στη μνημη μας...
Διαβαζοντας παρα κατω επεσα πανω σ'αυτο,
"Η αγαπη ειναι μια φλογα που φλογιζει τις ανθρωπινες θελησεις.
Η αγαπη ειναι μια φλογα που κατακαιει τους ανθρωπινους ποθους.
Η αγαπη ειναι μια φλογα που σπρωχνει τον ανθρωπο στο βορβορο.
Μια, απο τις τρεις καθενας μας θα κανει δικη του Αγαπη.
Οποια αυτος διαλεξει".
Εκλεισα το βιβλιο και χαμογελωντας μονολογησα...καλα μας τα λες κυριε Μαζεφιλντ , ολοι ξεχωριζουμε το 'καλο' απο το 'κακο' το δημιουργικο απο το καταστρεπτικο.Υπαρχει ομως ενας δρομος που καποτε στρωθηκε για μας και μη μπορωντας να κανουμε διαφορετικα τον ακολουθουμε ...που μας οδηγει αραγε...μας ευχαριστει η διαδρομη του...αν η πρωτη λεξη που διαβασουμε στο μυαλο μας ειναι οχι , κι αν βγει ενας αναστεναγμος απο μεσα μας...γυρναμε πισω...ξαναρχιζουμε...ξαναγεννιομαστε...με τους δικους μας ορους...νεοι οριζοντες...νεοι προορισμοι...