...το ποδήλατο που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου. Γαλάζιο και άσπρο, 'γυναικείο'. Θα ήμουν στα 10. Μεγάλο αυτό, μικρή εγώ. Τις πρώτες ημέρες το πήγαινα βόλτα με τα χέρια γύρω απο την πολυκατοικία της οδού Σαρανταπόρου, καμαρώνοντας για το καινούργιο μου απόκτημα και πολλά υποσχόμενη οτι όπου να ναι... ανεβαίνω. Μου είχε πει η μητέρα μου ν'ανεβαίνω και να κατεβαίνω στο πεζοδρόμιο και να κάνω βόλτα γύρω απο την πολυκατοικία για να μη με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο που πέρναγε αραιά και που, με χαμηλή ταχύτητα βέβαια.Μάταια έψαχνα για το κατάλληλο πεζοδρόμιο ακόμα και πιο πέρα απο εκεί που μου είχε επιτρέψει η μητέρα μου. Τα πεζοδρόμια, όπου υπήρχαν, χαμηλά, το ποδήλατο γυναικείο και γω μικρή.
Απο την μια πλευρά, όμως, της πολυκατοικίας υπήρχε χαμηλή μάντρα που τελείωνε προς τα πάνω σε κάγκελα. Μιά και δυό ανεβάζω το ποδήλατο στο πεζοδρόμιο δίπλα στη μαντρούλα, το ένα πόδι πάνω της, το ένα χέρι στο κάγκελο το άλλο στο τιμόνι, τα πετάλ σε θέση μάχης, κάθομαι στη σέλα ,αφήνω το κάγκελο και τελικά ξεκινάω. Μέχρι να πω ίσιωσα έπρεπε να στρίψω. Το πεζοδρόμιο τελείωνε και να ταν μόνο αυτό...ήταν και στενό. Αναγκαστικά κατέβηκα στο δρόμο. Εκείνη τη στιγμή, και για καλή μου τύχη και το εννοώ, ερχόταν απο την διασταύρωση εκείνο 'το αραιά και που' και με χαμηλή ταχύτητα. Τάχασα! Μηχανικά και τρεμάμενη έστριψα το τιμόνι και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω ενα χέρι με συγκρατούσε απο το παράθυρο του αυτοκινήτου.
"Πού πας κοριτσάκι μου με αυτό το πράμα...να προσέχεις..." Για πότε κατέβηκα και βρέθηκα να το πηγαίνω πάλι με τα χέρια στο σπίτι, φυσικά, ούτε και γω ξέρω.
Δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου και στις ερωτήσεις της αν θα πάω βόλτα με το ποδήλατό μου όλο και κάτι εύρισκα για να το αποφύγω. Μέχρι που έφτασε η Κυριακή.
Ανοιξιάτικος καιρός, απογευματάκι και η φωνή του πατέρα μου να λέει,
" Πάμε μια βόλτα μαζί, εσύ με το ποδήλατο κι εγω με τα πόδια;"
"Ναι"
Η Σαρανταπόρου ήταν χωματόδρομος τότε, κατηφορική όπως και τώρα και κατέληγε στα σύρματα των γραμμών του τρένου, σταθμός Αγ. Ελευθέριος.
Oι σκηνές που ακολούθησαν ήταν κωμικοτραγικές, τελικά. Αφού είπα στον πατέρα μου οτι δεν μπορώ να ξεκινήσω και μου είπε δεν πειράζει παιδί μου θα σε κρατάω εγω στην αρχή και θα σ'αφήσω όταν είσαι έτοιμη, εφαρμόσαμε το σχέδιο.
Η κατάληξη... Καβάλα στο ΄γυναικείο΄ποδήλατο με πήρε η κατηφόρα και ο πατέρας μου να τρέχει απο πίσω και να φωνάζει..."Φρένο, παιδί μου...φρένο..."
Συναντηθήκαμε στα σύρματα του τρένου. Οι απώλειες ήταν σχετικά μηδαμινές...ο πατέρας μου για λίγο την ανάσα του, εγω μερικούς επιδερμικούς ιστούς, το ποδήλατο δε, τη σαμπρέλα της μπροστινής ρόδας.
Το ποδήλατο αποσύρθηκε απο την κυκλοφορία για μερικά χρόνια, μέχρι που ψήλωσα και έφταναν τα πόδια μου στη γη.
Ενα καιρό το είχα και ως μεταφορικό μέσο. Κυψέλη-Πατήσια.